أی کاش

أی کاش چون کوهی استوار عزمی راسخ داشتم .

أی کاش ماهی دریا بودم تا از رودخانه به دریا و از دریا به اقیانوس نامتناهی عشق می رفتم .

أی کاش عشق ها چون گلوله برفی نبودند تا وقتی آتش کینه برپا شود آب شود و فرو ریزد .

أی کاش اصلا کینه نبود نبودند تا مهر بوجود آید .

أی کاش دوست داشتن  و عشق ورزیدن بر مزاق همه گوارا و شیرین  بود .

أی کاش همه به هم عشق می ورزیدند تا گل لبخند از لبان کسی چیده نمی شد.

ای کاش خنده ها چون ستاره های آسمان گم نمی شدند و مردم ستارهایشان را در آسمان دل

گم نمی کردند .

أی کاش ستاره وماه و خورشید در کنار هم برای ما ایام را سپری می کردند .

أی کاش روشنایی روز وتیرگی شب باهم ترکیب میشد وزمانی را بوجود می آورد .

أی کاش آسمان آبی تر از آبی بود یا به رنگ سرخ غروب . 

أی کاش برای هیچ قلبی غروبی وجود نداشت .

أی کاش دوستی ها چون چنار کهنسالی در کنار کلبه متروکی نبودند که طلوعی

جانبخش وغروبی جانکاه داشته باشند .

أی کاش جداییها برای به هم پیوستن ها بود .

أی کاش هرگز خزان نبود تا نیلوفرهای آبی و لادن‏ها پژمرده شوند .

أی کاش ایام سپری می شد ولی خزان عمر نمی رسید .

أی کاش روح خسته دل آزردگان پری کشد به نقطه اوج فلک و گلواژه لبخند را بر لبان آنها ظاهر کند.

أی کاش پرندگان زبان صحبت می گشودند تا شوق پرواز را وصف کنند .

أی کاش صدای پای عشق در گوش دالان زمان بپیچد.

أی کاش عشق شوری نداشت تا جان انسانها را در بوته سودا بیاندازد.

أی کاش تمام پنجره ها رو به ماه وستاره و گلستان وفا باز می شد تا غرور نبود .

أی کاش بادها می وزیدند و عطر یاسها را به مشام ما می رساندند .

أی کاش از دشت آرزو یک سبد شقایق سرخ می چیدم

      و أی کاش هیچ چیز نبود برای همه چیز

      أی کاش بادها همیشه باشند برای وزیدن

      ستاره ها برای چشمک زدن

      قلب ها برای عاشفانه تپیدن

      سارها برای خواندن و

      مرگ برای بقای دوباره

      و أی کاش خداوند عشق ، غرور و دروغ  را نمی آفرید  تا انسان با غرور بخاطر عشق دروغ بگوید .