مریم

باد سرد خزان گلبرگ های گل مریم را به آهستگی تکان میداد. مریم ناله کنان خبر دوری خود را همراه باد به گوش بلبل شیدا فرستاد ، پرنده زیبا با دلی کوچک و پر از تپش خود جسم نحیف و بی رمقش را به مریم رسانید و ناله و زاری آغاز کرد که این چه وقت دوریست ، من چگونه درد هجران تو را می توانم تحمل کنم ؟!
بیچاره گل مریم شبنمی از دیدگانش فرو  بارید و به بلبل گفت : هنوز چند صباحی از وقت وصال باقی است . اما هنوز دقایقی نگذشته بود که باغبان پیر با صورتی چروکیده و ابروانی سفید و پر پشت در حالی که از شدت تاثر چین و چروک صورتش دو چندان شده بود زمزمه کنان پیش آمد و در حالی که کارد تیز وبران خود را در برابر دیدگان اشک آلود بلبل برگردن ظریف مریم گذاشته بود پاسخ داد :عمر تو با سپری شدن بهار پایان پذیرفته و من تاب و توان ندارم که مرگ تدریجی تو را تماشا کنم بدین جهت از گلستان خزان شده دورت می کنم و به کسی که می خواهد تو را به دخترک زیبا و شوخ چشمی هدیه کند می سپارم و باغبان مریم را از شاخه جدا کرد در حالی که هنوز شبنم از چشمان مریم بر دستانش می چکید