جاده

همه ما روز اولی که متولد می شیم اول یه جاده ایم ، همه مسافری هستیم که باید این مسیر رو طی کنیم تا به مقصد برسیم ! توی این جاده پر از تابلوی دور زدن ممنوع ، هیچ راه برگشتی نداره ! توش پر فرعی که از جاده اصلی جدا میشه ، اگه اشتباهی یکی از این فرعی ها رو بریم اونوقت برگشتن توی مصیر اصلی به این راحتی ها نیست . طول این جاده به اندازه عمر آدم و عرضش به کوچیکی یه قدم و یا بزرگی یه اتوبان 8 بانده شاید هم بیشتر !

هیچ معلوم نیست تو این جاده چه اتفاقی قرار بیفته ، هیچ معلوم نیست تو این جاده چقدر پیچ خطرناک داره ، معلوم نیست آسفالت یا خاکی ، کسی نمی دونه کجای این جاده دره های خطرناک داره ، کجاش کوه و کجاش جنگل . این جاده هیچ نقشه ای نداره که بتونی مسیرت رو از روی اون انتخاب کنی ، گاهی وسط یه چند راهی میمونی که انتخاب یکی از اون راهها خیلی سخته !!!
همه اینا رو گفتم تا بگم که جاده زندگیم بدجوری خطرناک شده !! یه جاده به پهنای یه قدم پر پیچ های خطرناک . یه جاده خیس ، لغزنده و مه گرفته که حتی یه قدمی رو هم نمیشه دید ! یه جاده با سربالایی های سخت و سر پایینی های تند ، یه طرفش کوه که هر لحظه امکان داره سنگهای بزرگ رو سرم سقوط کنه و یه طرفش هم یه دره عمیق من موندم وسط جاده ای که نمی تونم برگردم ، خیلی دلم می خواد بدونم که این مسیر به کجا میرسه ، می دونم این سخترین مرحله زندگیمه ، می دونم که برای گذشتن ازش باید تمام عزمم رو جزم کنم ، می دونم که تنها چیزی که کمکم میکنه امید ! امید به این که این مسیر رو با همه سختی هاش می تونم طی کنم و به اونجایی که می خوام برسم !!!!