دستنوشته

 می رفتم تا به جایی برسم

اما کجا؟! هر جا؟! همه جا ؟! هیچ جا ؟!

جایی برای ادامه دادن نبود !

برای نبرد با مرگی که خیلی پیشتر رسیده بود !

برای مبارزه با اجلی که با خنده مهیبش به خوش باوریم می خندید ! خوش باوری منی که فکرمیکردم بر او چیره ام .

اما امتداد مسیر نبودن به پوچی پیوست ، به درک شکست ، من هر بار آنقدر شکستم که ذرات وجودم یارای به هم پیوستن را نداشتند !

ولی یکی آمد !!

با دلی مرده خسته از جور!
همخونی که شاید همخون نبود و بوجود آورنده ای که رفته بود یا مرده بود !

و زندگی ای که شاید زندگی نبود !

جفا دیده ای از زمانه که از سنگینی جورش پناه به مسکن هایی را برایش موجب شده بود که تسکین دهنده  نبود !

کسی که هیچگاه نفهمیدم که بود ،

و من نفهمیدنم را جار زدم تا شاید صداقت ناجی ام باشد ، تمام هستی ام ، غرورم را در طبق اخلاص نهام شاید ایثار فریاد رسی باشد .

من با دهان بسته فریاد می زدم با تصور اینکه او خواهد شنید و احساس خواهد کرد ،با دستهایش با چشم هایش با تمامی وجودش.

ولی او نشنید ، نه او شنید نه آنان که فریاد های دیگرم را شنیده بودند .

او که بود ؟!؟!؟ نفهمیدم !

یکی چون من ! شکسته ! بند نخورده ! خسته !

نه او شکسته تر بود ، آنگونه که ذرات ویران شده مرا ویرانتر کرد .

از کنارم گذشت و سهم من از مجاورت با او یک گوشه چشم بود ! یک نگاه ! متفاوت از یکی دیگر !

من دلخوش بودم از این که هوا را برای نفس کشیدن می دزدیدم برای ماند و رسیدن به یک احساس مشترک و آن امید بود و امید یعنی بودن و بودن یعنی زندگی !
ولی ...
ولی او رفت و ندید تنهاییم را و فکر نکرد شاید خرده های پیکرمان در کنار یکدیگر برپا شود ، شاید خردی پیکرم را ندید !

شاید هم خودم را ؟...

شاید من کسی نبودم تا ببیند !

ولی چرا تلاشم را ندید ، تلاش برای کسی بودن ، تلاش برای کسی شدن .

اوهر کس بود رفت ! و در آغاز راه نا امیدی را میهمان دلم کرد ، دلی که تپیدنش را باید ارج نهاد .

زیرا تپیدن در جسمی مجروح که روحی مجروحتر احاطه اش کرده کاری بس دشوار است .

او رفت ومرا در میان جمع تنها گذاشت جمعی که هیچگاه تلاشم را ندیدند !

جمعی که فریادشان را از آنسوی دیوارها شنیده بودم و از پشت حباب های شیشه ای ظاهرشان پدیدار بود ، فریاد مرا نشنیدند!

"او هم !!"

و طنین زنگها برایم آرزو شد زنگهایی که برای انها به صدا در می آید وبرای من خاموش است ، خاموش خاموش

انگار هیچ صدایی شنیده نخواهد شد و قصه تمام شد

قصه زندگی ام شروع نشده تمام شد

با رفتن او ، امید رفت ، زندگی رفت ، تلاش برای آینده بی ثمر ماند !

چرا که آینده به گذشته پیوسته است .

" بخندم؟ !"

" زندگی کنم ؟!"

" برای چه ؟!"

" به امید که ؟!"

او دیگر شکستم را نخواهد دید

                               " زیرا او رفته است " 

                                                                                                             نیمه شب ۲۶ دیماه ۸۲